Τι έγινε; Πρόλαβα; Σώθηκα τελικά;
από τη Χριστίνα Κάρλου
Ακούω τους γιατρούς να λένε ότι έχω λίγες ελπίδες . Ακούω κλάματα. Ίσα ίσα μπορώ να δω τον θάλαμο και τους αγαπημένους μου ανθρώπους να στέκονται απέναντι μου και να αναπολούν τις στιγμές τους μαζί μου. Μα είναι ακόμα εδώ και έχουμε πολλά να ζήσουμε ακόμα ,τους φωνάζω μα δεν με ακούνε. Τους ρωτάω πως βρέθηκα εδώ μα δεν παίρνω απάντηση. Η τελευταία μου ανάμνηση είναι μέσα στο αυτοκίνητο. θυμάμαι μου ήρθε ειδοποίηση στο κινητό από την κολλητή μου και επιχείρησα να την πάρω τηλέφωνο. Έδωσα τόση σημασία στο κινητό που δεν είδα την απότομη στροφή. Και μετά; Κενό. Ο χτύπος της καρδιάς μου αντηχεί στο μηχάνημα. Αυτό είμαι πλέον εξαρτημένη από μηχανήματα. Εξαιτίας τους ζω και εξαιτίας τους πεθαίνω. Και τώρα τι; Τι κατάφερα; Δεν έκανα κακό μόνο στον εαυτό μου αλλά και στους γύρω μου. Πιο πολύ με πονάει η εικόνα της μητέρας μου να κοιμάται και να ξυπνάει κλαίγοντας στο χέρι μου. Βλέπω τους φίλους μου χωρίς αυτό το χαμόγελο στα χείλη όπως είχαν πάντα. Επικρατεί ένα χάος κι αυτό το χάος το δημιούργησα εγώ... Εγώ και η επιλογή μου να μείνω προσηλωμένη στο τηλέφωνο και όχι στην οδήγηση. Και τώρα; Κρίνεται το μέλλον μου απ'το τίποτα. Μια ζωή εξαρτημένη από μηχανήματα. Σε σκοτώνουν και ταυτόχρονα σε βοηθούν. Εξαρτάται από εσένα. Εξαρτάσαι από εσένα.
(ένα λογοτεχνικό κείμενο με αφορμή τον εθισμό στη χρήση των κινητών)
