Χρυσαφένια Βερβαινιώτη-Παπαθεοδώρου
Την Πέμπτη 21/10, πήγαμε εκδρομή στα «παπάκια»!
Ναι, πήγαμε περίπατο
στο πάρκο Τρίτση! Ελπίζω όλοι να πέρασαν
καλά όπως εγώ! Ήταν καλύτερη αυτή η εκδρομή σε σχέση με την προηγούμενη
πεζοπορική διαδρομή, διότι δεν ξεκινήσαμε με μάθημα. Το άσχημο της υπόθεσης
είναι ότι η επόμενη είναι εργάσιμη ημέρα
και πρέπει να διαβάσουμε… Από τέτοια γεγονότα ο άνθρωπος προβληματίζεται με τη
ρουτίνα του και παθαίνει κατάθλιψη · και μετά λένε γιατί οι νέοι
έχουν «αυτοκτονικές» τάσεις : ίσως
γιατί, τώρα που είναι νωρίς, αρνούνται να δεχθούν τη ρουτίνα τους. Υποθέτω δεν
θα το μάθουμε ποτέ.
Τέλος πάντων, ας
γυρίσουμε εκεί που αρχίσαμε · αρκετοί μαθητές πήγαν στο πάρκο, κάποιοι στο
εμπορικό δίπλα, άλλοι αποφάσισαν να πάνε πρώτα στο ένα κι έπειτα να
περιπλανηθούν στο δεύτερο. Μία σοκολάτα με καλή παρέα στα παγκάκια του πάρκου
ήταν μία αναζωογόνηση. Είχα καιρό να μείνω χωρίς μάσκα. Η επικοινωνία είναι
πολύ πιο άμεση. Με την επέλαση του κορωνοϊού και την υιοθέτηση χρήσης μασκών, ξέχασα πώς είναι
να συζητάμε. Δεν ξέρω αν των άλλων οι σχέσεις μεταβλήθηκαν. Υποθέτω δεν θα το
μάθουμε ποτέ.
Στο πάρκο
περπατούσαν μονάχα μερικοί μεσήλικες, αφήνοντας τις πάπιες να γείρουν τα φτερά
τους στα παγκάκια γύρω από τη δεύτερη λίμνη. Η πρώτη λίμνη έχει γεμίσει από τις
έντονες βροχοπτώσεις της προηγούμενης εβδομάδας και την αποστράγγιζαν, αφού δεν
έχουν ολοκληρώσει τη διαμόρφωσή της. Δύο
άτομα κάθονταν στην αποβάθρα ρεμβάζοντας τα νερά. Σκέφτονταν να πέσουν;
Θεωρούσαν τη ζωή τους κενή; Απλώς βαριούνταν; Το θεωρούσαν ρομαντικό; Υποθέτω
δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Το εμπορικό κέντρο επισκέφθηκαν
και άλλα σχολεία, όπως συμπεραίνει κανείς από τον κόσμο και τις ηλικίες τους. Φαινόταν
να περνούν καλά, αγκαλιασμένα ζευγάρια, χαρούμενα πρόσωπα, χαμογελαστά χείλη.
Πάντα όταν έβλεπα αγνώστους αναρωτιόμουν τι μπορεί να συμβαίνει στη ζωή τους,
τι σκέφτονται … Ίσως να ζουν κάτι παρόμοιο με εμένα. Μόνο και μόνο ότι είναι
άνθρωποι, έχουμε παρόμοιες ηλικίες, η εποχή και ο τόπος που ζούμε είναι κοινός,
δεν τα καθιστά πρόσωπα με παρόμοιο χαρακτήρα με εμένα; Τότε γιατί δεν τους έχω
γνωρίσει; γιατί δεν κάνουμε παρέα; γιατί δεν έτυχε; Τότε πώς έτυχε να βρεθούμε
όλοι την ίδια μέρα και ώρα στο ίδιο σημείο; Υποθέτω δεν θα το μάθουμε ποτέ.