Σχολικός αθλητισμός ή πρωταθλητισμός;

από τη Γιάτσιου Παναγιώτα

Με αφορμή την ημέρα Αθλητισμού, στις 30 Σεπτέμβρη, θα ήθελα να σχολιάσω και να αναδείξω τη σημασία του σχολικού αθλητισμού σε σχέση με τον πρωταθλητισμό  αλλά και να αναφέρω τις επιπτώσεις  που μπορεί να έχει σε ένα παιδί που συμμετέχει.

Συνεχώς, ακούω πολλά παιδιά στο σχολείο μου να υποτιμούν το μάθημα της φυσικής αγωγής χαρακτηρίζοντάς το ως ελεύθερη ώρα ή ώρα χαλάρωσης. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αρχικά, η άθληση παίζει καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση της καλής φυσικής κατάστασης ενός ατόμου και στην εκγύμναση του σώματός του.  Από την στιγμή που μας παρέχεται δωρεάν τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, θα έπρεπε να εκτιμάται ιδιαίτερα. Επιπρόσθετα, αποτελεί εξαιρετικά σημαντικό παράγοντα στην ανάπτυξη της θετικής ψυχοσύνθεσης του κάθε παιδιού. Οι μαθητές στο μάθημα αυτό συνεργάζονται με σκοπό να κερδίσουν κάποια «αντίπαλη» ομάδα, να πετύχουν ένα στόχο, να ξεπεράσουν ένα όριο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σχέσεις εμπιστοσύνης, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσεται  η ομαδικότητα, η συνεργασία και γίνεται αποδεκτή η διαφορετικότητα. Στον σχολικό αθλητισμό μπορούν να έχουν όλοι ένα κοινό στόχο, να μη λειτουργούν ατομικά, να μην υπάρχει αίσθημα ζήλειας ή υπερβολικού ανταγωνισμού.  Αντίθετα καλλιεργείται η αίσθηση της προσπάθειας, της ισότητας και της αλληλεγγύης.

Από την άλλη πλευρά, ο πρωταθλητισμός είναι περισσότερο θέαμα για τους πολλούς. Λίγοι μπορούν να ακολουθήσουν. Οι θεατές πολλές φορές γίνονται οπαδοί κι εκδηλώνουν ακραίες συμπεριφορές. Κάποιες φορές γίνεται ακραίος ανταγωνισμός. Αλλά και τα χαρισματικά παιδιά – «πρωταθλητές» μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία να δουλεύουν  εντατικά και μεγαλώνουν σε ένα αρκετά πιεστικό και ψυχοφθόρο περιβάλλον. Είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν συγκεκριμένη αυστηρή διατροφή, πιεστικό πρόγραμμα προπονήσεων, να κυνηγούν υψηλούς στόχους. Κάποιες φορές ενισχύεται το αίσθημα αλαζονείας και εγωκεντρισμού. Φυσικά δεν είναι  σε όλες τις περιπτώσεις το ίδιο, όμως όταν μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον σαν και αυτό δύσκολα ξεφεύγεις από την νοοτροπία του.

Συνοψίζοντας, η διαφορά του πρωταθλητισμού από τον σχολικό αθλητισμό είναι τεράστια. Ο σχολικός αθλητισμός δεν επενδύει μόνο στην εκγύμναση του σώματος, στην επίτευξη «ρεκόρ» και νικών, αλλά επενδύει και στην καλλιέργεια του πνεύματος που άλλωστε είναι αυτό που μας βοηθάει να συνεχίσουμε να ζούμε σε αυτή την κοινωνία και να απαντάμε στις συνεχείς προκλήσεις που μας περιτριγυρίζουν.