Χανιά, σκέψεις και συναισθήματα.....

 από τη Γιάτσου Πένυ

"Πενταήμερη", μία λέξη χίλιες εικόνες. Κάθε φορά που "πέφτει" αυτό το θέμα στο τραπέζι, κάθε ένας  ξεκινάει να  μιλάει με ένα διάπλατο χαμόγελο  για τις εμπειρίες και τις κορυφαίες στιγμές που έζησε τότε και, αν τον αφήσεις, μπορεί να μιλάει και για ώρες. Όμως τι πραγματικά συμβαίνει σε μία πενθήμερη και όλοι μιλάνε για αυτή; Είναι απλώς μία υπερεκτιμημένη εκδρομή ή ένα ταξίδι ζωής;

Ως μαθήτρια της Γ' λυκείου και έχοντας πλέον πάει και εγώ την καθιερωμένη πολυήμερη (φέτος ήταν εξαήμερη στα Χανιά) αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω πως δεν πρόκειται μόνο για μια εκδρομή,  για έναν ωραίο προορισμό, με ωραία αξιοθέατα και μπαράκια, αλλά για κάτι πολύ πιο βαθύ. Στην πολυήμερη όλοι αρχίζουν να μιλάνε με όλους, να χορεύουν με όλους, να γίνονται μία ομάδα,  ενώ την προηγούμενη μέρα στο σχολείο μπορεί να μην έλεγαν ούτε ένα "καλημέρα".  Είναι σαν μία απόδραση από την ρουτίνα και την μονοτονία της καθημερινότητας. Καθένας ξεχνάει τα μαθήματα, τις έγνοιες και τα προβλήματα του και ζει αυτές τις  μέρες στο έπακρο δημιουργώντας ένα τεράστιο άλμπουμ αξέχαστων στιγμών.

Τα συναισθήματα που βιώνει κάποιος εκείνη την στιγμή είναι πολύ έντονα. Το αίσθημα ελευθερίας, ανεμελιάς και ζωντάνιας είναι σίγουρα αυτά που θα υπερτερήσουν, όμως θα υπάρξουν και αυτές οι στιγμές που θα σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πως όλα αυτά τα πρόσωπα που βλέπεις γύρω σου, μαθητές και καθηγητές, που τώρα διασκεδάζεις μαζί τους σύντομα δεν θα τα ξαναδείς. Συνειδητοποιείς πως τα χρόνια σου ως έφηβος έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν, και πως αργά ή γρήγορα θα είσαι ένας ενήλικας με υποχρεώσεις και τα σχολικά σου χρόνια θα αποτελούν πλέον παρελθόν. Ακριβώς εκείνες τις στιγμές αρχίζεις να εκτιμάς αυτά που ζεις καθημερινά στο λύκειο  με τους συμμαθητές και τους καθηγητές σου, μη δίνοντας πλέον σημασία σε ένα διαγώνισμα, έναν τσακωμό, μία δύσκολη μέρα. Πράγματα που μία ώρα, πριν  υποσχόσουν πως δεν θα τα έλεγες ποτέ.

 Συνοψίζοντας, η πενταήμερη δεν είναι σαν έναν περίπατο στο πάρκο, μια επίσκεψη σε ένα αρχαιολογικό μουσείο, αλλά  θα μπορούσαμε να την προσδιορίσουμε σαν μία εμπειρία ζωής που σε βάζει στην διαδικασία να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τον κόσμο την ίδια στιγμή που χορεύεις και φωνάζεις το αγαπημένο σου τραγούδι σαν να μην υπάρχει αύριο.