ΒΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

από τη Λαμπρινή Μπενάρδου

Με αφορμή την 6η Μαρτίου - Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού.

 

                Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού. Πολλοί φορείς, που έχουν χρηματοδοτηθεί τα τελευταία χρόνια από Ευρωπαϊκά προγράμματα με  συντονιστικό φορέα το ΙΚΥ (Comenius, Erasmus+), έχουν προσπαθήσει να αναδείξουν το πρόβλημα και να προτείνουν λύσεις.

                Παρόλα αυτά, η σχολική βία και ο σχολικός εκφοβισμός όσο πάει και θεριεύει στα σχολεία της ελληνικής επικράτειας με εκατοντάδες κρούσματα να καταγράφονται σε ημερήσια βάση. Το bulling, όπως είναι και ο αγγλικός όρος, που μπορεί να βιώνει ένας μαθητής μπορεί να είναι από ένα μικρό «πείραγμα» για τα εξωτερικά που χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, μέχρι και να κακοποιηθεί σωματικά. Η κακοποιητική αυτή συμπεριφορά, που παρατηρείται στα σχολεία, παρατηρείται  και σε διάφορους άλλους τομείς της ζωής. Αυτό είναι άμεσα επιβεβαιωμένο με τις γυναικοκτονίες που καταγράφονται, την οικογενειακή κακοποίηση και τους πολέμους, θέματα όλα επίκαιρα.

                Το θύμα πλήττεται  τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά, ενοχοποιείται, απομονώνεται. Πολλές φορές για να σταματήσει αυτή την βία που δέχεται,  αρχίζει να έχει και αυτό κακοποιητική συμπεριφορά και να γίνεται και αυτό θύτης σε άλλα παιδιά. Για αυτό θα πρέπει να εξαλειφθεί η σχολική βία και μέσα από πρωτοβουλίες με της πολιτείας και της οικογένειας. Να καταπολεμούνται τέτοια περιστατικά και να κατακρίνονται από όλους. Είτε γονείς, είτε εκπαιδευτικούς, είτε άλλους μαθητές. Και όχι οι περισσότεροι γονείς να μην θέλουν να δουν κατάματα το πρόβλημα ή άλλοι μαθητές - παρατηρητές των διαφόρων περιστατικών να μην τα αναφέρουν. Έτσι γίνονται συνένοχοι σε αυτή την τραγωδία.

                Δεν πρέπει να αρκούμαστε σε σχετικές δράσεις μόνο μία ημέρα κάθε χρόνο, για να αναχαιτιστεί ένα τόσο βαθιά ριζωμένο κοινωνικό πρόβλημα. Είναι αναγκαία η συντονισμένη και καθημερινή επέμβαση του εκπαιδευτικού προσωπικού, γονέων και πολιτείας, μέσω ειδικών ψυχολόγων που πρέπει να είναι μόνιμοι σε σχολεία – μα που σπανίζουν – για την αντιμετώπιση των περιστατικών.

                Είναι απαράδεχτο το γεγονός ότι σχολεία  προσπαθούν να κρύψουν φαινόμενα που συμβαίνουν για να μην χαλάσει η υποτιθέμενη «φήμη» τους. Ακούγονται φράσεις: «Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε μεγάλα προβλήματα!», «Στα αλλά σχολεία γίνονται και χειρότερα», «Δεν μπορούμε να τα έχουμε και στρατιωτάκια…». Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές κι ο καθένας μας προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του και να μην αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί χρησιμοποιώντας φτηνές δικαιολογίες «Αν δεν μπορούν να το κουμαντάρουν οι γονείς του, τι να σου κάνουν οι καθηγητές;» ή «Από μικρό ήταν άτακτο… Τι να του κάνω; Δεν αλλάζει ο άνθρωπος!». Δικαιολογίες που θέλω να πιστεύω ότι είναι κατακριτέες από όλους.

                Ακριβώς για αυτούς τους λόγους το σχολείο θα πρέπει να αποκτήσει έναν πιο άμεσα καθοριστικό ρόλο για την καταπολέμηση του φαινομένου «σχολικός εκφοβισμός». Άλλωστε, κύριος ρόλος του σχολείου είναι η πάταξη φαινομένων βίας κι η  αναπαραγωγή ορθών προτύπων.

                Καταλήγοντας, θα πρότεινα, για να μην υπάρξουν και άλλα προβλήματα (ή τουλάχιστον να περιοριστούν),  να ενταχθούν στο ωρολόγιο πρόγραμμα μαθήματα σχετικά με την αυτογνωσία, την ετερογνωσία, την τέχνη, τον διάλογο, τις αρετές, τις αξίες, τον αλληλοσεβασμό και την αλληλοκατανόηση, μαθήματα καίριας και ζωτικής σημασίας στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των μαθητών.  Κι από τη σημερινή μέρα ας κρατήσουμε  την άποψη των ειδικών ότι: « δεν πρέπει να φοβάσαι, αλλά μίλα! Μίλα, γιατί όσο μένεις στην άβυσσο της σιωπής θα πηγαίνεις όλο και βαθύτερα σε ένα λαβύρινθο χωρίς τέλος.»